Τα αποτσίγαρα

Βαδίζω γι’ άλλη μια φορά πάνω στις ρωγμές της λήθης… Αναρωτιέμαι αν άραγε σπάει ποτέ αυτός ο κύκλος, αυτοί οι κύκλοι. Τελικά σαν σχήμα δε μ’ αρέσει, προτιμώ το ημικύκλιο του Θεάτρου απ’ όπου έχεις μια διέξοδο, δύο τρεις για την ακρίβεια, να κρυφτείς από το φως των προβολέων, τα αδιάκριτα μάτια του κοινού και να τα πεις ήσυχα στη γωνιά σου με τον εαυτό σου. Να καπνίσεις στη ζούλα εκείνο το τσιγαράκι που πάντα περιμένει κάπου εκεί πίσω – και πολλές φορές ξεχνάς πού τ' άφησες κι ανάβεις άλλο και γεμίζεις τα παρασκήνια μισοσβησμένα τσιγάρα για να φωνάζει η κυρά Μαρία που θα σκουπίσει αύριο κ δεν τη σκέφτεται κανείς… Μα σ’ έχει μάθει πια κ όλα στα συγχωρεί. Μια ζωή αφηρημένη. –

Οι κύκλοι, - τώρα γνωρίζεις - δε γίνονται έτσι εύκολα σπείρα. Δεν είναι η κυρά Μαρία που πάντα σου συγχωρούσε την αφηρημάδα. Οι κύκλοι έχουν μεγάλο παιδεμό και ζόρι.

Μα εσύ ακόμα αφήνεις από δω κ από κει αποτσίγαρα.

Αρκετά αυτά τα παρασκήνια.

Τον έμαθες το ρόλο, τα πες εκατό φορές τα λόγια, ξέρεις πού πατάς, δε θα πέσεις στις ρωγμές, το σανίδι είναι γερό, μη φοβάσαι το σεντόνι, και να ‘ρθει κι εκεί ξέρεις τί να κάνεις, βγες στο φως των προβολέων και στ’ αδιάκριτα μάτια του κοινού.

Αρκετά τα πες με τον εαυτό σου.

Εκεί, στο ημικύκλιο, αφέσου, εμπιστεύσου, τί - το μάθαμε κι αυτό απ’ την αρχιτεκτονική του αρχαίου θεάτρου – μισός κύκλος εσύ, μισός ο Ήλιος, ο Ηλιάτορας, ο φίλος, που σε παίρνει πάνω στ’ άρμα σαν άλλη Μήδεια και σε εξαγνίζει. Και δεν υπάρχει πια τίποτα, σχήμα πια δεν υπάρχει, μονάχα φως και συ βαδίζεις πάνω στις ρωγμές μα κι αυτό σου φαίνεται αστείο και γελάς μ’ εκείνο το χαμόγελο της χαρμολύπης που όλα τα ξέρει μα τίποτα δε μαρτυρά γιατί λόγια πια δεν υπάρχουν, μονάχα γέλιο, ήχος, γέλιο, ήχος, γέλιο, ναιαιαι!......χα!

Άλκηστις