ἔπεα πτερόεντα

  Έγινα όλοι οι ρόλοι και έχασα τη ζωή.  Εγώ έπαιζα στο ποτάμι; Εγώ βούτηξα στο κενό; Εγώ περπάτησα εκεί κ' εκεί κ' εκεί; Εγώ σου είπα σ' αγαπώ; Έχω ξεχάσει. Τίποτα δε θυμίζει τίποτα Μαύρο Απόηχος Θρηνωδία  Κανένα όνειρο δεν ήρθε στη γη  Ίσως ήταν λάθος να ζήσω Ίσως Στ' αλήθεια είμαι μια φαντασμένη Περιτριγυρισμένη δηλαδή από φαντάσματα Όμως τί να κάνω Λέω την αλήθεια όταν κάποιες φορές νιώθω φτερά γύρω μου  και ακούω τον ήχο τους    Και όταν νιώθω εκείνη  την απόλυτη αγάπη  να με διαπερνά ολόκληρη αλήθεια λέω  Κάποιες φορές είμαι  απέραντα ευτυχισμένη χωρίς κανένα προφανή λόγο Αχ, και να γινότανε να γίνω αυτό που είμαι! Μα δεν πιστεύω ακόμα στη δύναμή μου. Δεν πίστεψα ποτέ στ'αλήθεια  Κανείς στον ορίζοντα Η μοναξιά χτυπάει κόκκινο Κι είμαι ακόμα τόσο όμορφη, γαμώτο... Μη μ' ακούς απόψε. Νοσταλγώ τη Ζωή

Κωνσταντίνος Καβάφης «Η Πόλις» Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.» Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.