Ασκητική / Salvatores Dei

 

Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας. πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει. Ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο. Αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάχνο της γυναίκας. Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, μετουσιώνει το αίμα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, κατεβαίνει μαζί της, δεν την αφήνει! Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους. καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος. Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει  Λυτρωτής που ν' ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν' ανοιχτεί δεν υπάρχει. Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του. Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορφή σε κορφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ' ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ' ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ' ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΦΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ. ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ. ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ. ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ". ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ". ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ: 

 ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! 

Silence means: Every person, after completing his service in all labors, reaches finally the highest summit of endeavor, beyond every labor, where he no longer struggles or shouts, where he ripens fully in silence, indestructibly, eternally, with the entire Universe.

There he merges with the Abyss and nestles within it like the seed of man in the womb of woman.

The Abyss is now his wife, he plows her, he opens and devours her vitals, he transmutes her blood, he laughs and weeps, he ascends and descends with her, and he never leaves her.

How can you reach the womb of the Abyss to make it fruitful? This cannot be expressed, cannot be narrowed into words, cannot be subjected to laws; every man is completely free and has his own special liberation.

No form of instruction exists, no Savior exists to open up the road. No road exists to be opened.

Every person, ascending above and beyond his own head, escapes from his small brain, so crammed with perplexities.

Within profound Silence, erect, fearless, in pain and in play, ascending ceaselessly from peak to peak, knowing that the height has no ending, sing this proud and magical incantation as you hang over the Abyss.

I BELIEVE IN ONE GOD, DEFENDER OF THE BORDERS, OF DOUBLE DESCENT, MILITANT, SUFFERING, OF MIGHTY BUT NOT OF OMNIPOTENT POWERS, A WARRIOR AT THE FARTHEST FRONTIERS, COMMANDER-IN-CHIEF OF ALL THE LUMINOUS POWERS, THE VISIBLE AND THE INVISIBLE.

I BELIEVE IN THE INNUMERABLE, THE EPHEMERAL MASKS WHICH GOD HAS ASSUMED THROUGHOUT THE CENTURIES, AND BEHIND HIS CEASELESS FLUX I DISCERN AN INDESTRUCTIBLE UNITY.

I BELIEVE IN HIS SLEEPLESS AND VIOLENT STRUGGLE WHICH TAMES AND FRUCTIFIES THE EARTH AS THE LIFE-GIVING FOUNTAIN OF PLANTS, ANIMALS, AND MEN.

I BELIEVE IN MAN'S HEART, THAT EARTHEN THRESHING-FLOOR WHERE NIGHT AND DAY THE DEFENDER OF THE BORDERS FIGHTS WITH DEATH.

O LORD, YOU SHOUT: "HELP ME! HELP ME!" YOU SHOUT, O LORD, AND I HEAR.

WITHIN ME ALL FOREFATHERS AND ALL DESCENDANTS, ALL RACES AND ALL EARTH HEAR YOUR CRY WITH JOY AND TERROR.

BLESSED BE ALL THOSE WHO HEAR AND RUSH TO FREE YOU, LORD, AND WHO SAY: "ONLY YOU AND I EXIST."

BLESSED BE ALL THOSE WHO FREE YOU AND BECOME UNITED WITH YOU, LORD, AND WHO SAY: "YOU AND I ARE ONE."

AND THRICE BLESSED BE THOSE WHO BEAR ON THEIR SHOULDERS AND DO NOT BUCKLE UNDER THIS GREAT, SUBLIME, AND TERRIFYING SECRET:

                                                   

                                                THAT EVEN THIS ONE

                                                    DOES NOT EXIST!

[ From " Askitiki / Salvatores Dei " by Nikos Kazantzakis ]

~ Defender of the Borders < Akritas : Metaphorically means the one who defends the Borders of the Spirit