Αντιγόνη

 … Και ενώ αρχίζουν να ακούγονται οι Ιαχές της Μαρίκας Κοτοπούλη στο ΡΕΞ,

καθώς η Αλέκα Παΐζη βάφεται ήσυχα στο καμαρίνι σιγοτραγουδώντας και η

Νίκη Τριανταφυλλίδη συνεχίζει να μοιράζει σφαλιάρες στους ατάλαντους,

σίγουρη πρωταγωνίστρια πια και πλήρως αναγνωρισμένη με όλες τις τιμές στο

κοινό του παραδείσου, μου έρχεται εντελώς άξαφνα μια φράση απ’ την Αντιγόνη

: « Πληρώνονται τα μεγάλα λόγια » [… Πάντως ο Σοφοκλής αφήνει την τελευταία

σκηνή στον Κρέοντα που θρηνεί μετανιωμένος για την κατεστραμμένη του ζωή,

ενώ ο χορός των γερόντων της Θήβας θα πει τα τελευταία λόγια: «Το πρώτο καλό

της ευτυχίας είναι η φρόνηση. Δεν πρέπει ασέβεια να δείχνεις στα θεϊκά πράγματα.

Τα μεγάλα λόγια με μεγάλες πληγές πληρώνουν οι αλαζόνες και μυαλό βάζουν στα

γεράματα». https://www.grethexis.com/antigones-death-creons-devastation/

Κι ενώ τη φοβάμαι αυτή τη φράση, μου προξενεί δέος, τη διυλίζω μέσα μου και

με μέτωπο καθάριο και φωνή στεντόρεια αρχίζω να φωνάζω κι εγώ : « ΟΥΑΙ

ΟΥΑΙ !!! Γραμματείς και Φαρισαίοι !!!!!! » και να γκρεμίζω νοερά τον μέχρι χθες

ασύλητο Ναό.

« Ψεύται! Υποκριταί! »

Και να οι κουρτίνες,

Και να τα κοστούμια

Και να οι μάσκες που

πέφτουν με πάταγο

Γυάλινες μάσκες

Σε γυάλινα – απ’ την υποκρισία – πρόσωπα.

Άλλο υποκρισία και άλλο υποκριτική

Ω, κύριοι - και κυρίες - ,

εσείς που γνωρίζετε από αρχαία Τραγωδία

θα ξέρετε πως ο ήρωας περνάει τα πάνδεινα

αλλά αν έχει συνείδηση οδηγείται στο Έλεος και την Κάθαρση.

Εδώ καθάρθηκαν ακόμα και αιμομίκτες, ακόμα και μητροκτόνοι.

Μη φοβάστε.

Έρχεται πάντα ο από μηχανής Θεός.

Για όσους έχουν συνείδηση.

Αν λοιπόν έχετε συνείδηση μη φοβάστε τίποτα.

Δια ζώσης διδάσκεται και μαθαίνεται το Θέατρο.

Ευκαιρία να φτάσετε στο Ύψος της αρχαίας Τραγωδίας.

Εκείνο, που με τόσο πάθος – όχι όλοι – διδάσκατε.

Τί; Δεν έχετε το θάρρος;

Τί; Αυτά είναι μόνο στο Μύθο;

Τί; Δεν πιστεύετε στα λόγια των αρχαίων τραγικών;

Τί; Διαστρεβλώνετε την αλήθεια;

Τί; Προτιμάτε να πουλήσετε την ψυχή σας στο διάολο παρά να κιληδωθεί το

όνομά σας;

Τί; Δεν ακούω…

Καϋμένα, καϋμένα παιδιά…

Εμείς είμαστε η Αντιγόνη.

Είσαστε όλοι εσείς ο Κρέοντας.

Η Ζωή γεννά το Δράμα

Και όχι το Δράμα τη Ζωή

Ο μαθητής γίνεται δάσκαλος

Ο δάσκαλος μαθητής

Και ο Θεός του Θεάτρου

Διψάει για Εκδίκηση.

Είχε χρόνια να φανεί

Ήταν αυτοεξόριστος σε μέρος άγνωστο.

Ο Θεός του Θεάτρου, του Έρωτα και της Ελευθερίας

Δεν τιμωρεί – άλλωστε κανένας αληθινός Θεός δεν τιμωρεί – διαπλάθει.

Αφεθείτε στα χέρια του.

Τον λέγανε και Διόνυσο Ελευθερέα.

"Αντιγόνη" - ένα περσινό κείμενο 

Άλκηστις Βούλγαρη