ἔπεα πτερόεντα

  Song of the Stars

  Έγινα όλοι οι ρόλοι και έχασα τη ζωή.  Εγώ έπαιζα στο ποτάμι; Εγώ βούτηξα στο κενό; Εγώ περπάτησα εκεί κ' εκεί κ' εκεί; Εγώ σου είπα σ' αγαπώ; Έχω ξεχάσει. Τίποτα δε θυμίζει τίποτα Μαύρο Απόηχος Θρηνωδία  Κανένα όνειρο δεν ήρθε στη γη  Ίσως ήταν λάθος να ζήσω Ίσως Στ' αλήθεια είμαι μια φαντασμένη Περιτριγυρισμένη δηλαδή από φαντάσματα Όμως τί να κάνω Λέω την αλήθεια όταν κάποιες φορές νιώθω φτερά γύρω μου  και ακούω τον ήχο τους    Και όταν νιώθω εκείνη  την απόλυτη αγάπη  να με διαπερνά ολόκληρη αλήθεια λέω  Κάποιες φορές είμαι  απέραντα ευτυχισμένη χωρίς κανένα προφανή λόγο Αχ, και να γινότανε να γίνω αυτό που είμαι! Μα δεν πιστεύω ακόμα στη δύναμή μου. Δεν πίστεψα ποτέ στ'αλήθεια  Κανείς στον ορίζοντα Η μοναξιά χτυπάει κόκκινο Κι είμαι ακόμα τόσο όμορφη, γαμώτο... Μη μ' ακούς απόψε. Νοσταλγώ τη Ζωή

Κωνσταντίνος Καβάφης «Η Πόλις» Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.» Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

https://online.fliphtml5.com/rianj/gvrq/

Τώρα είχα γίνει ένα μ' εκείνη τη γη Μιλούσε μέσα μου Όμως εκεί τα γεράκια δεν έβγαζαν κραυγή Εντύπωση μου είχε κάνει η σιωπή τους

    Poster Graphics : Alkistis Voulgari, Mina Kouvara       Προτιμώ τη μαύρη Αλήθεια από ένα ροζ ψέμα       Προτιμώ χίλιες αποτυχίες από μία εύκολη νίκη                                                         Άλκηστις

Ο Τομ  μένει μόνος με τη Λώρα. ΤΟΜ Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πιο πέρα. Γιατί ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους... Μετά από λίγο καιρό μ’ έδιωξαν από τη δουλειά, γιατί έγραψα ένα ποίη­μα πάνω σ’ ένα κουτί παπουτσιών. Έφυγα από το Σαιν Λούις. Κατέβηκα για τελευταία φορά εκείνη τη σκάλα κινδύνου και από τότε ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα μου, προσπαθώ­ντας με τη διαρκή κίνηση να βρω αυτό που είναι χαμένο στο χάος. Γι’ αυτό και ταξίδεψα πολύ. Οι πόλεις στροβιλίζονταν γύρω μου σαν νεκρά φύλλα, φύλλα με ζωντανά ακόμα χρώ­ματα, αλλά αποκομμένα από το κλαδί τους. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει κάπου, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι με κυνηγούσε, κάτι που εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και με ξάφνιαζε. Άλλοτε ένα κομμάτι μουσικής που κάτι μου θύ­μιζε, άλλοτε ένα κομμάτι απλό, διάφανο γυαλί... Μπορεί να περπατάω βράδυ σ’ ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυ...