Βαδίζω γι’ άλλη μια φορά πάνω στις ρωγμές της λήθης… Αναρωτιέμαι αν άραγε σπάει ποτέ αυτός ο κύκλος, αυτοί οι κύκλοι. Τελικά σαν σχήμα δε μ’ αρέσει, προτιμώ το ημικύκλιο του Θεάτρου απ’ όπου έχεις μια διέξοδο, δύο τρεις για την ακρίβεια, να κρυφτείς από το φως των προβολέων, τα αδιάκριτα μάτια του κοινού και να τα πεις ήσυχα στη γωνιά σου με τον εαυτό σου. Να καπνίσεις στη ζούλα εκείνο το τσιγαράκι που πάντα περιμένει κάπου εκεί πίσω – και πολλές φορές ξεχνάς πού τ' άφησες κι ανάβεις άλλο και γεμίζεις τα παρασκήνια μισοσβησμένα τσιγάρα για να φωνάζει η κυρά Μαρία που θα σκουπίσει αύριο κ δεν τη σκέφτεται κανείς… Μα σ’ έχει μάθει πια κ όλα στα συγχωρεί. Μια ζωή αφηρημένη. – Οι κύκλοι, - τώρα γνωρίζεις - δε γίνονται έτσι εύκολα σπείρα. Δεν είναι η κυρά Μαρία που πάντα σου συγχωρούσε την αφηρημάδα. Οι κύκλοι έχουν μεγάλο παιδεμό και ζόρι. Μα εσύ ακόμα αφήνεις από δω κ από κει αποτσίγαρα. Αρκετά αυτά τα παρασκήνια. Τον έμαθες το ρόλο, τα πες εκατό φορές τα λόγια, ξέρεις πού πατάς, δε ...